Ah İstanbul.

Yağmurlu İstanbul sabahında buldum

seni,

Gözlerinde açan çiçekler çekti seni bana.

Belki bir çiçek oluşundan habersizdin,

Belki de bir daha güvenemeyecek kadar kırgın oluşundan.

İstanbul ağlıyor muydu yoksa?

Kalbin bu kadar safken,

Bu kadar kırgın oluşuna.

Ellerimde çiçeklerle geldim sana,

Çiçeklerim kuruyken.

Şimdi bir çiçeği sevmeye çalışıyorum,

İncitmeyeceğim en zarif yerinden.